Lot Fiakera

Na koniec usiądź w wygodnym powozie i wróć do teraźniejszości niczym ze snu Fiaker Ride.

Przeglądaj Wiedeń z powietrza i podziwiaj fantastyczne widoki na Hofburg, katedrę św. Szczepana, pałac Schönbrunn i wiedeński Prater. Ciesz się nową jazdą Fiaker z efektami laserowymi i mapowaniem 3D. Przeżyj fajerwerki na końcu swojej podróży w czasie dzięki Podróżom w Czasie. Wspaniałe widoki na Wiedeń są wyjątkowe i potwierdzają, że Wiedeń jest jednym z najbardziej przyjaznych miast na świecie.

Kup bilety już teraz!

Fiaker i Wiedeń dzisiaj

W Wiedniu możemy spojrzeć wstecz na 300-letnią historię powozów . Fiakry są dla Wiednia tym, czym gondole dla Wenecji. Fiaker składa się z trzech części: koni, powozu i woźnicy.

Termin Fiaker pochodzi pierwotnie z języka francuskiego , ponieważ ulica Rue de Saint Fiacre w Paryżu była pierwszym stoiskiem wagonów zarobkowych . Były one po raz pierwszy używane przez kupca w 1662 roku. Nazwano go jednak na cześć irlandzkiego mnicha Fiacriusa , którego obraz znajdował się na zewnętrznej ścianie tamtejszego zajazdu. Święty Fiakrius otrzymał niebiański patronat nad tą nową profesją.

Pierwsza licencja Fiakera została przyznana w Wiedniu około 30 lat później. W XIX wieku . w Wiedniu było już około 1000 wagonów . Od I wojny światowej Fiacres wynajmowano w Wiedniu głównie na wycieczki po mieście, wizyty na Praterze (popularne na bierzmowania ) oraz na specjalne okazje (np. śluby ).

Pierwsze woźnice istnieją od 1984 roku. Ceny wycieczek ustala miasto Wiedeń, a tradycyjne stroje są również regulowane przez prawo. Od 1998 r. w Wiedniu wymagany jest egzamin na prawo jazdy, aby móc rozpocząć pracę jako Fiacre.

Obecnie w Wiedniu działa około 40 firm Fiaker z 200 wagonami Fiaker. Wiele z tych powozów ma już ponad 100 lat .

Wśród około 40 wiedeńskich specjałów kawowych jest nawet kawa Fiaker . Jest to napój, który składa się w połowie z czarnej kawy, w połowie z bitej śmietany i jest rafinowany rumem.

Gulasz Fiaker to popularne danie wiedeńskie. W wielu wiedeńskich pieśniach śpiewano i śpiewano Fiacre.

Umowa państwowa

Austriacki Traktat Państwowy został podpisany w Sali Marmurowej Pałacu Belwederskiego 15 maja 1955 r. po 10 latach okupacji (1945-55).
Dotyczył on przywrócenia wolnej, niezależnej i demokratycznej Austrii.
Neutralność była ważnym kryterium negocjacyjnym. Zaangażowanymi politykami byli Leopold Figl i Julius Raab .
Leopold Figl, ówczesny minister spraw zagranicznych, był jednym z sygnatariuszy traktatu państwowego, wraz z odpowiednimi ministrami spraw zagranicznych i wysokimi komisarzami czterech mocarstw okupacyjnych.
Figl jest znany ze swoich słynnych słów: „Austria jest wolna”.

Poszczególni ministrowie spraw zagranicznych i wysocy komisarze zwycięskich mocarstw podpisali: Mołotow i Iljichow dla Związku Radzieckiego, Macmillan i Wallinger dla Wielkiej Brytanii, Dulles i Thompson dla USA oraz Pinay i Lalouette dla Francji. Leopold Figl sygnowany zielonym atramentem .

Warto zauważyć, że oryginał traktatu państwowego jest przechowywany w Moskwie , a nie w Wiedniu.
Dokument zawiera prawie 300 stron z tłumaczeniami na rosyjski, angielski, francuski i niemiecki.
Jest on przechowywany w archiwach rosyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Moskwie.
Dokument jest okazjonalnie przywożony do Austrii na wystawy.

Stolica Austrii

Liczący ponad 1,8 miliona mieszkańców Wiedeń jest stolicą Austrii i jednocześnie jednym z dziewięciu austriackich krajów związkowych.

Około 1900 r. Wiedeń liczył już ponad 2 miliony mieszkańców, co czyni go piątym co do wielkości miastem na świecie. Wiedeń był wówczas rezydencją cesarską i uważany był za kulturalne i polityczne centrum Europy.

Architektonicznie Wiedeń nadal charakteryzuje się budynkami wokół wiedeńskiej Ringstrasse z okresu wilhelmińskiego, ale także baroku i secesji. Hofburg był rezydencją cesarską przez ponad 640 lat i jest jednym z największych kompleksów budowlanych na świecie.

Dziś Hofburg jest siedzibą Prezydenta Federalnego i Kanclerza Federalnego. Znajduje się tu około 15 muzeów, a nowoczesne centrum konferencyjne przyciąga wielu gości z zagranicy. Tak było już na Kongresie Wiedeńskim w latach 1814/15, gdzie Wiedeń odegrał ważną rolę w zachowanej do dziś międzynarodowej dyplomacji.

Historyczne centrum Wiednia i Pałac Schönbrunn są wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Wiedeń kojarzy się z muzyką klasyczną. Wiedeńska Opera Państwowa to jedna z najważniejszych i najpiękniejszych oper na świecie.

Wiedeń to zielone miasto, ponieważ prawie 50% obszaru to zielona strefa. Dużą rolę w tym odgrywa również Prater, zielone płuca Wiednia. Obok katedry św. Szczepana znajduje się diabelski młyn, jeden z symboli Wiednia. Wiedeń jest uważany za miasto o bardzo wysokim standardzie życia i konsekwentnie zajmuje pierwsze miejsce wśród miast o najlepszej jakości życia na świecie w ostatnich latach.

Po tym jak jego ojciec zmarł nagle na szkarlatynę w 1849 roku w wieku zaledwie 45 lat, jego syn był w stanie przejąć orkiestrę ojca.
Dopiero w 1852 roku synowi Johanna Straussa powierzono wykonywanie muzyki na dworze cesarskim.
Później otrzymał tytuł k.k. Hofballmusik-Direktor.

Operetka „Fledermaus” i „Baron cygański ” wywołały dalszy szum.
Został obsypany zaproszeniami i zaszczytami jako Król Walca.
Skomponował niezliczoną ilość walców i operetek w ciągu dnia i grał do późnych godzin nocnych. Sławę na całym świecie przyniósł mu Walc Dunajski, uważany za sekretny hymn Austrii.

Ogromny nakład pracy Straussa zebrał swoje żniwo: fizyczne załamania wymagały serii wizyt w spa w latach 1853-55.
Inspirację znalazł w Badgastein, a następnie spędził kilka sezonów jako gość w Pawłowsku niedaleko Petersburga, gdzie udało mu się również pozyskać rodzinę rosyjskiego cara.
To właśnie występy w Pawłowsku pozwoliły synowi Straussa w końcu wyjść z cienia ojca w Wiedniu.

W 1862 r. poślubił byłą piosenkarkę Henriette, zwaną Jetty, która była o siedem lat starsza od niego i która również została jego menadżerką.
Po jej śmierci w 1878 r. poślubił aktorkę i piosenkarkę Ernestine Dittrich, znaną jako Lili, która była od niego młodsza o 25 lat.
Wkrótce jednak rozwiedli się z powodu innego mężczyzny.
Pocieszył się Adele Strauss, młodszą od niego o 31 lat.
Aby się z nią ożenić, przeszedł z katolicyzmu na protestantyzm, a nawet opuścił państwo austriackie i został obywatelem Saksonii i Gothy.

W 1872 roku wyruszył w swoją najdłuższą trasę koncertową, która zabrała go przez Atlantyk na „World Peace Festival” w Bostonie i dalej do Nowego Jorku.
Wkrótce jednak zaczął cierpieć z powodu tęsknoty za domem i cieszył się, że znów może występować w Wiedniu.

3 czerwca 1899 zmarł w wieku 74 lat na zapalenie płuc. Był trzykrotnie żonaty i nie zostawił dzieci.

Jego pomnik w Stadtpark jest jednym z najczęściej fotografowanych w Wiedniu, a na Cmentarzu Centralnym możemy odwiedzić jego grób honorowy.
Można również odwiedzić jego dawny dom przy Praterstrasse, gdzie skomponował słynny Walc Dunajski.
W 9. dzielnicy znajduje się również interesujące muzeum poświęcone dynastii Straussów.

Do następnej atrakcji