Muzyczna przejażdżka VR

Przeżyj przejażdżkę w wirtualnej rzeczywistości na temat „Wiednia jako miasta muzyki” w Time Travel.
Zanurz się w historii wiedeńskiej muzyki za pomocą okularów VR.
Zgodnie z najnowszymi trendami na rynku wirtualnej rzeczywistości, czeka na Ciebie przestrzenne doświadczenie 360°.
Dołącz do nas w podróży od muzyki klasycznej, w towarzystwie par walcowych, do typowych piosenek Heurigen i nowoczesnej muzyki pop.
Poznaj na żywo wielkich muzycznych geniuszy – Mozarta, Beethovena i „Rock me Amadeus” – Falco.

do następnego wydarzenia

Walc wiedeński

Niegdyś uważany za niegodziwy, walc wiedeński został wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO we wrześniu 2017 roku.
Walc wiedeński ma długą tradycję i jest ważną częścią około 450 wiedeńskich balów . Sprawia, że długa noc balowa jest naprawdę kompletna.

Bal w Operze Wiedeńskiej tradycyjnie otwiera walc na lewą rękę.
Obrót w lewo lub w prawo w trzech-czterech taktach jest czymś typowo „wiedeńskim” i nigdzie nie jest celebrowany bardziej niż w Wiedniu.
Zwyczajem jest również rozpoczynanie wesel i uroczystości walcem.

Kup bilety już teraz!

Jak tańczysz walca wiedeńskiego?

Walc wiedeński pochodzi od słowa walzen, które oznacza obracać i szlifować.
Powstał w ostatniej ćwierci XVIII wieku.
w regionie bawarsko-austriackim.
Jest to taniec w metrum trzy-cztery dla pojedynczych par i może być opisany jako wstępna forma „tańca ländlera”.
Tancerze i tancerki nieustannie podskakują i obracają się.

Jest to taniec towarzyski i towarzyski w metrum 3/4, który jest tańczony w tempie 58-60 uderzeń na minutę.
Dla porównania, istnieje również Slow Waltz (walc angielski).
Walc wiedeński (wcześniej znany jako walc francuski) został po raz pierwszy wspomniany w starych wiedeńskich komediach ludowych w latach siedemdziesiątych XVIII wieku i był już dobrze znany przed rewolucją francuską.
Zastąpił arystokratycznego menueta jako wiodący taniec towarzyski.

Początkowo walc był czasami mocno krytykowany, ponieważ był niemoralny, tańczony zbyt szybko i zbyt blisko.
Szczególnie lewy wal c był początkowo źle widziany w tak zwanych „lepszych kręgach” ze względu na swoją niemoralność, zwłaszcza ze względu na intymny kontakt między parami.

Miało to również związek z tym, że panie nagle pokazały swoje kostki podczas tańca.
Panie były również ciasno zasznurowane, a niektóre z nich natychmiast zemdlały z powodu szybkich ruchów.

Kongres Wiedeński i okres Biedermeier

W latach 1814/15 Kongres Wiedeński uczynił z walca wydarzenie towarzyskie i był on często tańczony.
Po wojnach napoleońskich Europa została przywrócona do swoich dawnych struktur, a negocjacje odbyły się w Wiedniu.
Oczywiście były to nie tylko negocjacje, ale przede wszystkim dużo walca .
Nie bez powodu powstało słynne powiedzenie „Kongres tańczy, ale się nie rusza” .

W okresie biedermeieru Wiedeń zdecydowanie stał się europejską stolicą walca.
Walc wiedeński zyskał akceptację i popularność.

Ojciec Johanna Straussa założył dynastię Straussów i komponował głównie walce.
Jest jednak bardziej znany ze swoich marszów, takich jak słynny Marsz Radetzky’ego, będący hołdem dla generała Radetzky’ego. Wraz z ojcem Joh anna Straussa, Joseph Lanner jest uważany za twórcę walca wiedeńskiego.

Walc został później doprowadzony do perfekcji przez synów Straussa – Johanna, Josefa i Eduarda .
Trasy koncertowe zaprowadziły go aż do Ameryki. Syn Johann Strauss (1825-1899) przeszedł do historii jako „Król Walca”.
Jego trasy koncertowe zaprowadziły go aż do Rosji, a nawet Ameryki.

Jego najsłynniejszym utworem jest Walc Dunajski, którego premiera odbyła się w lutym 1867 roku w Dianabad.
Dziewięciominutowa oryginalna wersja Walca Dunajskiego jest obowiązkowa w Sylwestra.
W Wiedniu tradycyjnie tańczy się go w Nowy Rok.
Walc Dunajski znajduje się również w programie koncertu now orocznego i jest uważany za nieoficjalny hymn Austrii.

Wiedeńska kultura balowa

Pod koniec XIX wieku walc zawsze znajdował się w centrum wiedeńskiej operetki.
Technika walca początkowo wywodziła się z techniki baletowej i rozwinęła się z bardzo szybkiego ruchu obrotowego do dzisiejszej raczej pływającej formy tańca.

Klasyczny walc wie deński jest nadal tańczony z obrotem w lewo i jest uważany za najbardziej „wiedeński” ze wszystkich tańców.
Walc wiedeński jest jednym z pięciu standardowych tańców tańczonych na turniejach na całym świecie.
Zajmuje również szczególne miejsce na balach i redutach.
Walc z pewnością może być opisany jako sport taneczny, ponieważ nie jest pozbawiony wysiłku.

Wiedeńska kultura balowa jest częścią niematerialnego dziedzictwa kulturowego Austrii od 2010 roku.
Jej początki sięgają czasów monarchii , kiedy to należało przestrzegać pewnej etykiety.
Oprócz określonych zasad dotyczących ubioru, obejmowała ona również otwarcie, wejście dam, przerywnik o północy i zakończenie balu.
Tradycja ta została zachowana nie tylko w Austrii, ale także znacząco wpłynęła na styl innych balów w Europie.

Specjalne bale w Wiedniu to między innymi Zuckerbäckerball, Philharmonikerball i Kaffeesiederball.
Sezon balowy osiąga punkt kulminacyjny wraz z Balem Opery Wiedeńskiej, który tradycyjnie odbywa się w ostatni czwartek przed Środą Popielcową.
Bal w Operze wyznacza koniec sezonu balowego w Wiedniu aż do przyszłego roku, kiedy to znów nadejdzie czas na walca.

Po tym jak jego ojciec zmarł nagle na szkarlatynę w 1849 roku w wieku zaledwie 45 lat, jego syn był w stanie przejąć orkiestrę ojca.
Dopiero w 1852 roku synowi Johanna Straussa powierzono wykonywanie muzyki na dworze cesarskim.
Później otrzymał tytuł k.k. Hofballmusik-Direktor.

Operetka „Fledermaus” i „Baron cygański ” wywołały dalszy szum.
Został obsypany zaproszeniami i zaszczytami jako Król Walca.
Skomponował niezliczoną ilość walców i operetek w ciągu dnia i grał do późnych godzin nocnych. Sławę na całym świecie przyniósł mu Walc Dunajski, uważany za sekretny hymn Austrii.

Ogromny nakład pracy Straussa zebrał swoje żniwo: fizyczne załamania wymagały serii wizyt w spa w latach 1853-55.
Inspirację znalazł w Badgastein, a następnie spędził kilka sezonów jako gość w Pawłowsku niedaleko Petersburga, gdzie udało mu się również pozyskać rodzinę rosyjskiego cara.
To właśnie występy w Pawłowsku pozwoliły synowi Straussa w końcu wyjść z cienia ojca w Wiedniu.

W 1862 r. poślubił byłą piosenkarkę Henriette, zwaną Jetty, która była o siedem lat starsza od niego i która również została jego menadżerką.
Po jej śmierci w 1878 r. poślubił aktorkę i piosenkarkę Ernestine Dittrich, znaną jako Lili, która była od niego młodsza o 25 lat.
Wkrótce jednak rozwiedli się z powodu innego mężczyzny.
Pocieszył się Adele Strauss, młodszą od niego o 31 lat.
Aby się z nią ożenić, przeszedł z katolicyzmu na protestantyzm, a nawet opuścił państwo austriackie i został obywatelem Saksonii i Gothy.

W 1872 roku wyruszył w swoją najdłuższą trasę koncertową, która zabrała go przez Atlantyk na „World Peace Festival” w Bostonie i dalej do Nowego Jorku.
Wkrótce jednak zaczął cierpieć z powodu tęsknoty za domem i cieszył się, że znów może występować w Wiedniu.

3 czerwca 1899 zmarł w wieku 74 lat na zapalenie płuc. Był trzykrotnie żonaty i nie zostawił dzieci.

Jego pomnik w Stadtpark jest jednym z najczęściej fotografowanych w Wiedniu, a na Cmentarzu Centralnym możemy odwiedzić jego grób honorowy.
Można również odwiedzić jego dawny dom przy Praterstrasse, gdzie skomponował słynny Walc Dunajski.
W 9. dzielnicy znajduje się również interesujące muzeum poświęcone dynastii Straussów.

Do następnej atrakcji