Jama zarazy

Przenieś się z powrotem do ostatniej wielkiej epidemii dżumy w Wiedniu w 1679 r.

Jak wygląda lekarz dżumy i jakie to uczucie stanąć w środku dżumy?
W Podróży w czasie dowiesz się, jak wyglądało życie w Wiedniu w czasach zarazy i dlaczego nawet dżumę można przetrwać z humorem, winem i śpiewem.
Augustin, uliczny muzyk, staje się sławny podczas zarazy, gdy pewnego dnia upija się i zostaje zabrany do dołu morowego poza miastem.
Dopiero następnego ranka zostaje wyciągnięty, śpiewając, i od tego czasu jest znany wszystkim wiedeńczykom dzięki piosence „Oh you dear Augustin”.

Kup bilety już teraz!

Zaraza

Dziś dżuma jest nadal uważana za najgorszą chorobę w historii.
Termin dżuma był pierwotnie używany do opisania każdej choroby, która miała charakter epidemiczny i śmiertelny .
Mówi się, że rzymski cesarz Marek Aureliusz zmarł na dżumę w Wiedniu.

Dżuma nękała Wiedeń w regularnych odstępach czasu od średniowiecza i była integralną częścią wiedeńskiego życia.
Wiedeń szczególnie ucierpiał z powodu wielkiej zarazy w 1679 roku, a kolumna dżumy na Graben przypomina o tym do dziś.

Była to epoka baroku i całe życie było teatrem.
Hiszpańska etykieta na dworze, moda z ogromnymi krynolinami i perukami, koronkowe kamizelki i buty na wysokim obcasie, a nawet podkreślanie różnic w randze między różnymi klasami społecznymi i posiadłościami.

Niewiele jednak zmieniło się na ulicach i placach od czasów średniowiecza.
Alejki nadal były ciemne i wąskie, czasem nieutwardzone i pełne dołów i bagien.

Wydano wiele dekretów wzywających do czystości .
Nakazano nie wyrzucać brudu, nieczystości i martwych zwierząt na alejki, ale wynosić je poza miasto.

Podczas gdy w średniowieczu mycie ciała w salonach kąpielowych było integralną częścią wiedeńskiego życia, teraz ludzie obawiali się zarażenia syfilisem.
W rezultacie preferowano puder, perfumy i peruki. Pchły i wszy szybko się rozmnażały.

Szlachetne damy nosiły pod spódnicami rurki pokryte miodem, aby złapać paskudne pasożyty.
Higiena osobista osiągnęła katastrofalnie niskipoziom.

Życie w czasach zarazy

Lekarze, kąpiący się i uzdrowiciele byli zagubieni.
Mieli własnych lekarzy od zarazy, tak zwanych lekarzy dziobowych .
Nosili oni długie, woskowane szaty, a ich twarze chroniła maska z wypukłością przypominającą kaczy dziób.
Dziób ten zawierał zioła i płyny zwane theriac , które miały chronić przed „oparami” chorych.

Nosili rękawiczki na dłoniach .
Aby uniknąć konieczności zbytniego zbliżania się do chorych, wydawali instrukcje za pomocą wskaźnika.
Organizowali upuszczanie krwi, kuracje potowe i zabiegi Theriaka, ale nic z tego nie mogło zapobiec śmierci około 100 000 wiedeńczyków.

Ostatnia epidemia dż umy miała miejsce w Wiedniu w 1713 roku.
Lepsza higiena i próby wyeliminowania szczurów umożliwiłypowstrzymanie dżumy w Europie od około 1740 roku.

Dopiero w 1894 roku Szwajcar Alexandre Yersin odkrył patogen dż umy, a szybkie wprowadzenie antybiotyków położyło kres ciągłemu zagrożeniu w Wiedniu.
Dżuma nie została jednak wyeliminowana.
Od Madagaskaru, przez Kongo i Peru, aż po USA, nadal zdarzają się przypadki śmierci z powodu dżumy, a infekcja jest nadal możliwa.

O drodzy Augustynie!

Mówi się, że „Drogi Augustin” (właściwie Markus Augustin) rzeczywiście istniał w Wiedniu (1643-1685).
Ze względu na swoje niezniszczalne poczucie humoru, grający na kobzie August in był drogi wiedeńczykom podczas zarazy.

Był powszechnie znany jako „drogi Augustin” i tak go zapamiętaliśmy.
Był znanym balladzistą i kobziarzem, który mieszkał w Ortisei i wolał występować w pubach takich jak „Roter Hahn”, „Gelber Adler” lub w piwiarni „Zum roten Dachl” na Fleischmarkt, dzisiejszym Griechenbeisl.

W 1679 roku, gdy w Wiedniu wielokrotnie szalała zaraza, kochany Augustyn pewnego wieczoru siedział samotnie w piwiarni „Zum rote Dachl” , gdyż większość domowników opłakiwała pogrążonych w żałobie i obawiała się dalszych infekcji, dlatego nie wychodziła. Dom.

Pije więc samotnie, a następnie zatacza się po ulicach Wiednia mocno pijany, upada, pozostaje w pozycji leżącej i natychmiast zasypia.
Nie zauważa, kiedy przyjeżdżają karawaniarze i ładują go do karawanu .
Zmarłego wrzucają do dołu morowego w pobliżu kościoła św. Ulryka, gdzie dziś znajduje się fontanna Augustinbrunnen.

O świcie Augustin budzi się z głębokiego snu i jest oszołomiony.
Zdaje sobie sprawę, że siedzi na stosie zwłok i dociera do niego, co się stało.
Z przerażenia i strachu rozpaczliwie krzyczy o pomoc, ale nikt go nie słyszy.
Wtedy chwyta swoje dudy i zaczyna grać.

Podążając za dźwiękami, poranni kościelni zbliżają się do dołu z zaraz ą i znajdują Augustina. Natychmiast pomagają mu wydostać się z dołu.
Uważa się za cud, że spędził noc wśród zmarłych, nie zarażając się chorobą. Augustin żył długo i zdrowo, zachwycając wiedeńczyków swoją muzyką.

O drodzy Augustynie!

„Drogi Augustin” (właściwie Markus Augustin) podobno rzeczywiście istniał w Wiedniu (1643-1685).
Ze względu na swoje niezniszczalne poczucie humoru, kobziarz Augustin był kochany i doceniany przez wiedeńczyków podczas zarazy.

Cesarz Franciszek Józef I.

Panowanie cesarza Franciszka Józefa I do końca monarchii (1848 – 1918)

W 1848 r. na tron wstąpił cesarz Franciszek Józef I – prawnuk Marii Teresy.
Jego czasy charakteryzowały się wieloma politycznymi porażkami.
Świadectwem tego była bitwa pod Königgrätz w 1866 r., kiedy to Habsburgowie zniknęli z mapy całych Niemiec.
W 1867 r. osiągnięto porozumienie z Węgrami, a imperium Habsburgów zostało przemianowane na podwójną monarchię austro-węgierską.
Habsburgowie pozostali królami Węgier aż do ich obalenia pod koniec I wojny światowej w 1918 roku.
Cesarz Franciszek Józef I, przedostatni cesarz, panował przez 68 lat, dłużej niż jakikolwiek inny członek dynastii przed nim.
Zmarł w wieku 86 lat w środku I wojny światowej w listopadzie 1916 roku.
Jego ukochana żona Elżbieta, lepiej znana jako Sisi, była u jego boku tylko na początku.
Wolała cieplejsze klimaty i starała się unikać surowego ceremoniału wiedeńskiego dworu.
Razem mieli czworo dzieci, trzy córki i jednego syna.
Ich jedyny syn, książę Rudolf, popełnił samobójstwo w młodym wieku wraz ze swoją kochanką Marią Vetserą.
Wydarzenie to przeszło do historii jako tragedia Mayerling.

Do początku XX w.
Habsburgowie utrzymywali razem wieloetniczne państwo z populacją około 51 milionów mieszkańców w 13 krajach.
Zabójstwo następcy tronu Franciszka Ferdynanda w Sarajewie 28 czerwca 1914 r. było jedną z przyczyn wybuchu I wojny światowej, która trwała od 1914 do 1918 roku.
Ostatnim cesarzem Habsburgów był Karol I, prawnuk Franciszka Józefa I. Karol panował tylko przez dwa lata od 1916 do 1918 roku, czyli do końca monarchii.
Został wysłany na wygnanie na Maderę wraz ze swoją żoną Zitą, ponieważ nigdy oficjalnie nie abdykował jako cesarz.
W 1918 r. panowanie rodu Habsburgów-Lotaryngii zakończyło się po 640 latach klęską w I wojnie światowej.
Pierwsza Republika została proklamowana w Austrii w listopadzie 1918 roku.

Do następnej atrakcji